HOE ?

Beste mensen,

Een voorstel en oproep om te komen tot een gemeenschappelijke bezitsstructuur voor duurzaam onroerend goed.

Duurzame semi-autarke zekerheid met indien gewenst een zelfgebouwd comfortabel biologisch dak boven het hoofd, voorzien in gezond voedsel, energie en water, spreekt mensen in toenemende mate aan.

Hoe zou het zijn als degenen die een mooie en te ruime plek bezitten, dit zouden delen met andere huishoudens die bijvoorbeeld kapitaal en/of diensten aanbieden en zich daarmee een aandeel kunnen verwerven in het geheel.

Om te komen tot organische vormen van samenwerking tussen mensen en met natuur.
Een organisatie die zich bezig wil gaan houden met financiering, ontwikkeling, beheer en exploitatie van urbaanrurale ecologische netwerken op cooperatieve basis. Vrijkomende boerenerven, particulier bezit, erfgoed in dorpen en steden, tuinen, publieke restruimten, randen.


Zoals elders al aangegeven en veelal noodgewongen komen er iedere dag in Nederland alleen al 4 tot 6 boerenerven vrij. Daarnaast leert de ervaring dat door persoonlijke omstandigheden al dan niet in combinatie met de financiele crisdis die zich steeds duidelijker laat voelen, ook vele particulieren de zorg voor hun bezit niet langer kunnen opbrengen. Om over de leegstand in voormalige overheidsgebouwen en bijvoorbeeld in onbruik geraakte kantoorgebouwen nog maar te zwijgen.

In veel van die gevallen gaat het om lokaties en opstallen die als ze al niet duurzaam en met liefde werden beheerd hiertoe dan toch een enorme potentie in zich dragen niet in de laatste plaats omdat ze in veel gevallen beschikken over een zekere mate aan overruimte. Men zit (te) ruim in de jas.

Tegelijkertijd is er getuige de vele 10 duizenden duurzame burgerinitiatieven wereldwijd, vanuit de maatschappij en veelal als reactie op de moordende concurrentiestrijd in een doorgeschoten kapitalistisch systeem, een groeiende behoefte bij burgers aan alternatieven om op een veel rustiger en menswaardiger manier in het levensonderhoud te voorzien in harmonie met de natuur en met zorg voor elkaar. Dit sluit high tech diensten overigens niet uit, integendeel.

Waarom dan niet het één aan het ander koppelen en hiervoor een passende organisatiestructuur opzetten waarin afspraken over rechten en plichten, bezit en aandeel, minimaal maar helder en duidelijk worden vastgelegd. Een cooperatieve eigendomsstructuur.

Een structuur die ook bij machte zal moeten blijken te zijn om overheden te overtuigen specifiek ruimtelijk beleid hiertoe aan te passen.

Het één.

Zo zouden bezitters van aantrekkelijke en geschikte gronden en opstallen, die hulp kunnen en/of willen gebruiken bij de financiering, ontwikkeling, beheer en exploitatie van hun bezit, dit bezit onder kunnen brengen bij die cooperatieve samenwerking. Zij kunnen dan blijven waar ze zijn en blijvend bijdragen aan een duurzame groei en bloei van hun geliefde plek zonder dat dit ten koste gaat van de eigen priveplek, integendeel. De gedachte is namelijk dat door een verruiming van de mogelijkheden dit ook een duurzame exploitatie ten goede komt. Er wordt dus gewoon kapitaal gecreeerd waarmee gebouwen en terreinen kunnen worden onderhouden niet in de laatste plaats door het groeiend belang dat ecologische kwaliteiten in de toekomst voor een duurzame economie zullen gaan betekenen.

Het ander.

Individuele huishoudens en groepen die daarentegen niet noodzakelijk zelf beschikken over een eigen plek laat staan bezit, maar die wel op zoek zijn naar meer zekerheid om zich al dan niet permanent te vestigen en die vanuit de aard van beroep, ambacht, kennis en ervaring wel een belangrijke meerwaarde vertegenwoordigen zouden zich als het ware met die kwaliteiten een aandeel kunnen verwerven in die cooperatieve bezitsstructuur, hier medeverantwoordelijkheid voor gaan dragen en er mede richting aan kunnen gaan geven.

Omdat niet eens iedereen zo'n groepswonenmens is maar er wel degelijk de wil bestaat samen te werken aan die betere wereld wordt het voor diegenen en aannemelijk voor vele anderen pas echt interessant wanneer naast het voorzien in een vanzelfsprekende priveplek, die cooperatieve samenwerking en bezitsstructuur een bepaalde kritische massa gaat krijgen en open netwerken gaat vormen. Netwerken met elkaar tussen de diverse lokaties en vooral met de lokale gemeenschappen. Hierdoor ontstaat als het ware een parallelle duurzame economie die open is en vooral gastvrij. Waartussen het mogelijk is aan uitwisseling te doen ook met aantrekkelijke lokaties in kernen en steden in "binnen- en buitenland" die er ook toe (gaan) behoren. Hierdoor krijgt de hele zaak lucht en kan er vrij worden geademd. Sommige "medeplichtigen" voorzien in hun levensonderhoud binnen de bestaande economie en brengen "vreemd" kapitaal in terwijl anderen binnen de cooperatieve samenwerking in hun levensonderhoud voorzien of beide. Maar allen conformeren zich aan de collectieve randvoorwaarden zoals door de cooperatieve samenwerking gesteld – naar een soortement model Mondragon.

De randvoorwaarden die de cooperatieve samenwerking naast een heldere organisatie van aandeel en bezit stelt, betreffen de duurzame wijze waarop (eigen) voedsel wordt verbouwd, huisvesting wordt gerealiseerd, natuurbouw wordt gepleegd, zorg wordt georganiseerd en wat al niet meer uiteraard met voortschrijdend inzicht en met instemming van iedereen en dat van belang wordt geacht om te komen tot een parallelle duurzame economie. Een economie die overigens niet vijandig staat tegenover de huidige die ook zeer divers van opbouw is maar als aanvulling op dat wat bestaat.

Voor alle betrokkenen geldt dat men vrij is om te gaan en te staan waar men wil binnen dit duurzame netwerk en daarbuiten, permanent of tijdelijk. Dit moet te organiseren zijn.

Maar gedwongen verkoop dreigt meestal aan veelal kapitaalkrachtige partijen die vaak uit zijn op korte termijn winsten. Dat zou jammer zijn want grond en de mogelijkheden die dat biedt is het belangrijkste wat we hebben om te komen tot een gezonde natuurlijker samenleving.